Κυριακή, Μαΐου 28, 2006
«Η μεγαλυτέρα των Βαλκανίων»
Με τον παραπάνω τίτλο γράφει σήμερα ο Φίλιππας Σύριος, στην στήλη του «Φιλιππικοί» στην «ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ»:
Για τους νεότερους και κυρίως τα παιδιά που έχουν απορροφηθεί από τον συλλογικό φανατισμό, η «Αθλητική Ηχώ», η εφημερίδα που κινδυνεύει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φωνή του Παναθηναϊκού. Ενα συλλογικό όργανο, δηλαδή, που με τον τρόπο του ρίχνει καθημερινά λάδι στη μηχανή του μίσους και της αντιπαράθεσης, η οποία εδώ και χρόνια πολτοποιεί το ελληνικό ποδόσφαιρο και γενικότερα τον αθλητισμό.
Δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι αυτή η κακότυχη εφημερίδα, «η μεγαλυτέρα των Βαλκανίων» όπως αυτάρεσκα επαναλάμβανε κάτω από το λογότυπό της για πολλές δεκαετίες. Η «Αθλητική Ηχώ» που γνώρισα την άνοιξη του 1967, λίγο μετά την επιβολή της απριλιανής δικτατορίας, ήταν η έδρα της αθλητικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Ηταν ένα υπέροχο σχολείο το οποίο δίδασκε ταυτόχρονα και τη δημοσιογραφία, και τον αθλητισμό.
Θυμάμαι τους δασκάλους. Πρώτος και καλύτερος ο Αθανάσιος Σέμπος, διευθυντής και κατά 50% ιδιοκτήτης της, ο οποίος, πριν ακόμα κλείσω τα 20 χρόνια μου, με φώναξε ένα μεσημέρι για να μου ανακοινώσει ότι με έβαζε στο μισθολόγιο, δηλαδή μου άνοιγε και επίσημα τον δρόμο του επαγγελματία αθλητικού συντάκτη, μετά με αγκάλιασε, με φίλησε και μου έδωσε την ευχή του...
Αλλος αξέχαστος δάσκαλος, ο διευθυντής σύνταξης Πάνος Μακρίδης, «ο άγιος άνθρωπος» της αθλητικής δημοσιογραφίας. Τον διαδέχθηκε ο Σταμάτης Γρατσίας, δυναμικός, εκσυγχρονιστής, για τα μέτρα της εποχής, ο οποίος έπιανε με μοναδικό τρόπο τον σφυγμό του πλήθους. Ο Γρατσίας ήταν εκείνος που ηγήθηκε στην παρατεταμένη σύγκρουση με το ραγδαία τότε ανερχόμενο «ΦΩΣ» του Θ. Νικολαΐδη, αλλά και αυτός που πρώτος έδωσε κάπως πιο έντονα το «πράσινο» χρώμα στην γραμμή της εφημερίδας.
Η αρχή του τέλους για την «Ηχώ» ήταν, πάντως, η διάσπαση του εκδοτικού της σχήματος γύρω στα 1990. Η οικογένεια Σέμπου αποχώρησε και ο γιος, Βαγγέλης, εξέδωσε την «Ωρα για Σπορ» που φυτοζωεί μέχρι σήμερα, ως εφημερίδα της ΑΕΚ. Η «Αθλητική Ηχώ» πέρασε εξ ολοκλήρου στα χέρια της οικογένειας Γ. Γεωργαλά, που μέχρι τότε κατείχε το 50% των μετόχων της και ένας άλλος γιος, ο Κλεομένης, ανέλαβε την τύχη της. Με τη συμπαράσταση του Γρατσία στην αρχή, μόνος μετά τον θάνατο του διευθυντή της, ο Κλεομένης, πιεζόμενος από τον ανταγωνισμό, μετέτρεψε την ιστορική εφημερίδα σε ένα ολοπράσινο βήμα...
Οσχετικά πρόσφατος θάνατος του Κλεομένη οδήγησε (λόγω χρεών) την εφημερίδα σε ξένα χέρια. Τράπεζα Πειραιώς, οικογένεια Οντόνι, κάποιος Κυριακόπουλος (τρέχα γύρευε). Η «Ηχώ» έχει να βγει από την περασμένη Δευτέρα, τα «αφεντικά» της έχουν απλήρωτο το προσωπικό και τα επαγγελματικά σωματεία προσπαθούν να διασώσουν τα δικαιώματά του.
«Η μεγαλυτέρα των Βαλκανίων», η εφημερίδα που όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε στο Γουέμπλεϊ, πούλησε 200.000 φύλλα, ουσιαστικά δεν υπάρχει πια.
Αναφορά στην περιπέτεια της «ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΗΧΟΥΣ» έχει και η στήλη «μέσα & media», του Χρήστου Ξανθάκη, στην ίδια εφημερίδα:
Το τρικ του Γ. Τράγκα (που είχε κλείσει για μια μέρα την «Financial Box» και, αφού κονταροχτυπήθηκε με την ΕΣΗΕΑ, την ξανάνοιξε) βρήκε μιμητές. Το σενάριο επαναλήφθηκε στην περίπτωση της «Αθλητικής Ηχούς», όπου συνέβησαν τα εξής: Οι τεχνικοί του φύλλου είχαν συμφωνήσει με την ιδιοκτησία να πληρώνονται κάθε 17 του μηνός, η 17η Μαΐου παρήλθε, η ιδιοκτησία τους είπε στις 19 ότι θα πληρωνόταν εντός 24ώρου και στις 20 Μαΐου προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας. Αποτέλεσμα; Ανακοινώθηκε στο προσωπικό της «Ηχούς» ότι κλείνει το φύλλο και την Τρίτη η εφημερίδα δεν βγήκε στα περίπτερα.
Ακολούθως κινητοποιήθηκε η ΕΣΗΕΑ, που έτριξε τα δόντια στην ιδιοκτησία του «Sportime» (οι δύο εφημερίδες έχουν στενούς δεσμούς), αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα κήρυττε απεργία. Ενδιαμέσως κυκλοφόρησε στην πιάτσα η φήμη ότι οι ιδιοκτήτες της «Ηχούς» θα προχωρούσαν στην έκδοση της «Νέας Αθλητικής», με περικοπές στο προσωπικό και στα έξοδα, γεγονός που προκάλεσε νέα αντίδραση της ΕΣΗΕΑ. Τέλος πάντων, την Παρασκευή το μεσημέρι εκλήθησαν στα γραφεία της Ενωσης οι πρώην εργαζόμενοι της «Ηχούς» και οι εργαζόμενοι στο «Sportime» για να βρεθεί κοινή γραμμή πλεύσης, ακούστηκαν πολλά, ειπώθηκαν πολλά και τελικά εκάμφθη η ιδιοκτησία και η «Αθλητική Ηχώ» ξαναβγήκε στα περίπτερα, άνευ απολύσεων και απουσιών.
Για τους νεότερους και κυρίως τα παιδιά που έχουν απορροφηθεί από τον συλλογικό φανατισμό, η «Αθλητική Ηχώ», η εφημερίδα που κινδυνεύει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φωνή του Παναθηναϊκού. Ενα συλλογικό όργανο, δηλαδή, που με τον τρόπο του ρίχνει καθημερινά λάδι στη μηχανή του μίσους και της αντιπαράθεσης, η οποία εδώ και χρόνια πολτοποιεί το ελληνικό ποδόσφαιρο και γενικότερα τον αθλητισμό.
Δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι αυτή η κακότυχη εφημερίδα, «η μεγαλυτέρα των Βαλκανίων» όπως αυτάρεσκα επαναλάμβανε κάτω από το λογότυπό της για πολλές δεκαετίες. Η «Αθλητική Ηχώ» που γνώρισα την άνοιξη του 1967, λίγο μετά την επιβολή της απριλιανής δικτατορίας, ήταν η έδρα της αθλητικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα. Ηταν ένα υπέροχο σχολείο το οποίο δίδασκε ταυτόχρονα και τη δημοσιογραφία, και τον αθλητισμό.
Θυμάμαι τους δασκάλους. Πρώτος και καλύτερος ο Αθανάσιος Σέμπος, διευθυντής και κατά 50% ιδιοκτήτης της, ο οποίος, πριν ακόμα κλείσω τα 20 χρόνια μου, με φώναξε ένα μεσημέρι για να μου ανακοινώσει ότι με έβαζε στο μισθολόγιο, δηλαδή μου άνοιγε και επίσημα τον δρόμο του επαγγελματία αθλητικού συντάκτη, μετά με αγκάλιασε, με φίλησε και μου έδωσε την ευχή του...
Αλλος αξέχαστος δάσκαλος, ο διευθυντής σύνταξης Πάνος Μακρίδης, «ο άγιος άνθρωπος» της αθλητικής δημοσιογραφίας. Τον διαδέχθηκε ο Σταμάτης Γρατσίας, δυναμικός, εκσυγχρονιστής, για τα μέτρα της εποχής, ο οποίος έπιανε με μοναδικό τρόπο τον σφυγμό του πλήθους. Ο Γρατσίας ήταν εκείνος που ηγήθηκε στην παρατεταμένη σύγκρουση με το ραγδαία τότε ανερχόμενο «ΦΩΣ» του Θ. Νικολαΐδη, αλλά και αυτός που πρώτος έδωσε κάπως πιο έντονα το «πράσινο» χρώμα στην γραμμή της εφημερίδας.
Η αρχή του τέλους για την «Ηχώ» ήταν, πάντως, η διάσπαση του εκδοτικού της σχήματος γύρω στα 1990. Η οικογένεια Σέμπου αποχώρησε και ο γιος, Βαγγέλης, εξέδωσε την «Ωρα για Σπορ» που φυτοζωεί μέχρι σήμερα, ως εφημερίδα της ΑΕΚ. Η «Αθλητική Ηχώ» πέρασε εξ ολοκλήρου στα χέρια της οικογένειας Γ. Γεωργαλά, που μέχρι τότε κατείχε το 50% των μετόχων της και ένας άλλος γιος, ο Κλεομένης, ανέλαβε την τύχη της. Με τη συμπαράσταση του Γρατσία στην αρχή, μόνος μετά τον θάνατο του διευθυντή της, ο Κλεομένης, πιεζόμενος από τον ανταγωνισμό, μετέτρεψε την ιστορική εφημερίδα σε ένα ολοπράσινο βήμα...
Οσχετικά πρόσφατος θάνατος του Κλεομένη οδήγησε (λόγω χρεών) την εφημερίδα σε ξένα χέρια. Τράπεζα Πειραιώς, οικογένεια Οντόνι, κάποιος Κυριακόπουλος (τρέχα γύρευε). Η «Ηχώ» έχει να βγει από την περασμένη Δευτέρα, τα «αφεντικά» της έχουν απλήρωτο το προσωπικό και τα επαγγελματικά σωματεία προσπαθούν να διασώσουν τα δικαιώματά του.
«Η μεγαλυτέρα των Βαλκανίων», η εφημερίδα που όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε στο Γουέμπλεϊ, πούλησε 200.000 φύλλα, ουσιαστικά δεν υπάρχει πια.
Αναφορά στην περιπέτεια της «ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΗΧΟΥΣ» έχει και η στήλη «μέσα & media», του Χρήστου Ξανθάκη, στην ίδια εφημερίδα:
Το τρικ του Γ. Τράγκα (που είχε κλείσει για μια μέρα την «Financial Box» και, αφού κονταροχτυπήθηκε με την ΕΣΗΕΑ, την ξανάνοιξε) βρήκε μιμητές. Το σενάριο επαναλήφθηκε στην περίπτωση της «Αθλητικής Ηχούς», όπου συνέβησαν τα εξής: Οι τεχνικοί του φύλλου είχαν συμφωνήσει με την ιδιοκτησία να πληρώνονται κάθε 17 του μηνός, η 17η Μαΐου παρήλθε, η ιδιοκτησία τους είπε στις 19 ότι θα πληρωνόταν εντός 24ώρου και στις 20 Μαΐου προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας. Αποτέλεσμα; Ανακοινώθηκε στο προσωπικό της «Ηχούς» ότι κλείνει το φύλλο και την Τρίτη η εφημερίδα δεν βγήκε στα περίπτερα.
Ακολούθως κινητοποιήθηκε η ΕΣΗΕΑ, που έτριξε τα δόντια στην ιδιοκτησία του «Sportime» (οι δύο εφημερίδες έχουν στενούς δεσμούς), αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα κήρυττε απεργία. Ενδιαμέσως κυκλοφόρησε στην πιάτσα η φήμη ότι οι ιδιοκτήτες της «Ηχούς» θα προχωρούσαν στην έκδοση της «Νέας Αθλητικής», με περικοπές στο προσωπικό και στα έξοδα, γεγονός που προκάλεσε νέα αντίδραση της ΕΣΗΕΑ. Τέλος πάντων, την Παρασκευή το μεσημέρι εκλήθησαν στα γραφεία της Ενωσης οι πρώην εργαζόμενοι της «Ηχούς» και οι εργαζόμενοι στο «Sportime» για να βρεθεί κοινή γραμμή πλεύσης, ακούστηκαν πολλά, ειπώθηκαν πολλά και τελικά εκάμφθη η ιδιοκτησία και η «Αθλητική Ηχώ» ξαναβγήκε στα περίπτερα, άνευ απολύσεων και απουσιών.
